De dood (deel 2)

11 mei De dood (deel 2)

Om uit te leggen wat volgens mij dood is, neem ik jullie mee naar het verhaal van oom Cees en Pepijn van een aantal jaren geleden. Pepijn was destijds 8 jaar oud toen mijn oom Cees , die ruim de 80 gepasseerd was, overleed.

Ik kwam regelmatig in het verzorgingstehuis met Pepijn en Duke om met oom Cees en tante Riek wat lekkers te eten en te drinken en samen te praten over het leven. Dat vonden we allemaal fijn. Toen tante Riek overleed heb ik er totaal niet bij nagedacht om Pepijn of Duke mee te nemen naar de crematie, ik ben ook nog maar beginnende moeder en toen we bij de crematie waren van tante Riek dacht ik: “Dit is een gemiste kans Mirjam om de jongens niet mee te nemen/ vragen hier naar toe.” Het is zo’n wezenlijk onderdeel van het leven want als we een ding zeker weten, is het wel dat we ooit doodgaan. We zijn immers allemaal terminaal, de een wat meer op korte termijn dan de ander.

Maar gedane zaken nemen geen keer en al spoedig, binnen een half jaar, kreeg ik een “herkansing”. Oom Cees was een paar dagen ziek en toen ging hij tante Riek achterna dat was goed zo na 65 jaar huwelijk het alleen moeten doen viel hem zwaar. Ik vroeg Pepijn en Duke: “Wie wil ermee?” Duke wilde nog liever naar school want het idee van een crematie klonk hem niet als muziek in de oren en vooral het na schooltijd spelen met een vriend wilde hij niet missen. Pepijn koos er voor om mee te gaan. Ik vroeg aan hem welke voorstelling hij erbij had en wat hij daar dacht te vinden. “Ik wil graag een dood persoon zien, kan dat?” vroeg Pepijn. Ik antwoordde dat dat in dit geval inderdaad kon. “Waarom wil je zo graag een dood persoon zien Pepijn?” “Ik heb al wel eens een dode vogel gezien en een dode kat maar nog nooit een dood persoon.” aldus Pepijn. Okay that’s the real stuff!

De dag dat oom Cees begraven werd, waren wij al vroeg in de Mariakapel. Oom Cees lag opgebaard in de kist. Pepijn nam rustig de tijd. Hij keek heeeel goed. Toen fluisterde hij: “Waar is oom Cees?” Ik dacht hij herkent oom Cees niet en ik fluisterde: “Dit is oom Cees!” “Dat zie ik ook wel”, snauwde Pepijn terug. “Maar waar is hij nu?!” Oeps, een vraag voor gevorderden. Ik legde uit dat je in de kerk niet zoveel mocht praten en dat moeders ook niet overal een antwoord hebben. Maar na de kerkdienst (tijd rekken!) zal ik het je proberen uit te leggen.
De kerkdienst was lang en saai er werd niet de taal gesproken die ik versta. Genoeg tijd om na te denken dus.

[creativ_pullleft colour=”blue” colour_custom=”” text=”Jij zou vertellen waar oom Cees was!”]

We waren koud buiten en Pepijn greep zijn kans: “Jij zou vertellen waar oom Cees was!” Ik besloot in Pepijn’s belevingswereld binnen te dringen. Pepijn jij bent dol op voetbal he samen met Duke? “JAAA” antwoordde Pepijn!! Ze komen allebei minstens in de basis van het Nederlands elftal Pepijn als topscorer in de spits en Duke in de goal (dus dames en heren er zijn nog slechts 9 basisplaatsen over in het Nederlands elftal van 2022). In de tuin mogen jullie alleen voetballen met een ballon (Pepijn en Duke hebben een strenge maar rechtvaardige papa en wij hebben een stadstuin met een veel te klein voetbalveld om te sliden) “Klopt”, beaamt Pepijn een beetje verbaasd wat heeft dit nu met mijn vraag te maken? Jij en Duke hebben dan dikke lol met die ballon totdat.. “Die knapt”, zegt Pepijn. “Wat moeten jullie dan altijd van mij, Pepijn?” “Dat flupje dat nog over is oprapen he? “ “Ja , boeh!!” Nou dat flupje is dat is wat er van oom Cees en ieder ander die in de kist ligt nog over is als mens. De huls die het niet meer doet en waar je niets meer aan hebt. Dat kan in de otto/ kliko (als we het over de ballon hebben), of in de oven of onder de grond (als we het over mensen hebben). Maar wat maakte die ballon nu zo tof? “De lucht die erin zat mama in combinatie met dat rubbertje dat nog heel was” antwoordde Pepijn. “Super goed”, zei ik. “En die lucht waar is die dan als de ballon geknapt is? “Die is er nog wel in de tuin maar die kun je niet meer pakken.” Zo is dat ook met mensen wij zijn energie die er voor kiest om een ervaring te leven en daarvoor moet je in de vorm zitten en als om de een of andere reden, ziekte, ouderdom, een ongeluk, de vorm kapot is dan gaat de energie eruit (de ziel of het bewustzijn) en die energie is er nog wel maar die kun je niet meer pakken.. “Oh, nu begrijp ik het mama!”

Ik denk dat het zo zit en dat er mensen zijn die met deze energie kunnen “levelen” ook al is die energie niet meer in de vorm. “Ja?” vraagt Pepijn. Ik kan dat ook, zeg ik spontaan tegen Pepijn. Daar schrijf ik nog wel eens een boek over, beloof ik hem. “Leuk!” Pepijn stelt nog een vraag: “Hoe ziet het er daar precies uit?” “Volgens mij moeten sommige geheimen bewaard blijven”, antwoord ik. Het is hetzelfde als wanneer je een spannend boek leest of een mooie film kijkt en dat je de laatste bladzijde stiekem leest of door skipt naar de laatste scene van de film. Als je dat gedaan hebt, denk je ook laat maar zitten de rest van het boek of de film. Daarom moet je sommige dingen gewoonweg niet meer herinneren of weten anders wordt de heimwee naar “Thuis” te groot en is het avontuur lang niet meer zo spannend! Het is net als bij SuperMario. Als je daar dood gaat, ga je ook naar een volgend level (een andere wereld) en zo zit oom Cees nu ook in het volgende level.

Ooit werd aan Esther Hicks gevraagd, zij is een medium, en zij kan communiceren met een energie die zij Abraham noemt: “Als het nu zo heerlijk vrij is om als energie rond te zwe(r)ven: er is geen tijd, plaats, pijn of what ever waarom kiest zo’n energie er dan voor om uberhaupt een ervaring in de vorm (in een lichaam) op te doen?” Abraham antwoordde het volgende. Vergelijk het met een hond op de achterbank van de auto, deze weet als ik mijn kop uit het raam steek dan kunnen er vliegjes in mijn ogen komen maar toch kiest hij er elke keer weer voor om die kop uit het raam te steken. Die opwinding van de kop uit het raam, weegt niet op tegen de last van de vliegjes in de ogen.

Zo is dat ook met ons, spirituele wezens. Wij weten dat een ervaring opdoen in de vorm onherroepelijk pijn gaat doen want als je zit te wachten op een leven zonder pijn, maak je borst dan maar nat! Dan kan alleen maar tegenvallen. Onthoud: Life is like photography we use the negative to develop! En weet je wat de ziel (de energie/ het bewustzijn) juist graag wil, die wil GROEIEN! En dat kun je in dit hogedrukpakje, ons lichaam, het aller beste door alle ervaringen die je opdoet in de wereld van de dualiteit.

Eckhart Tolle zegt dat het tegenoverstelde van dood niet leven is maar geboorte. Leven is er altijd ons bewustzijn, onze energie blijft ook in het andere “level van Mario”. Met een prachtig verhaal over geboorte en dood wil ik graag afsluiten:

‘Er was eens een tweeling die nog in de buik van hun moeder zat. De weken gingen voorbij en naarmate de tweeling groeide, nam ook hun vreugde toe. Ze begonnen hun ‘wereld’ te verkennen. Toen ze de navelstreng ontdekten, die hen met hun moeder verbond en hen voedde, zongen ze van vreugde en zeiden ze tegen elkaar: “Hoe groot moet de liefde van onze moeder zijn, dat ze haar eigen leven met ons deelt”

De weken vlogen voorbij. Na enkele maanden ontdekten ze dat ze toch flink veranderd waren. Wat zal er met ons gebeuren? Vroeg de ene. “Ik denk” zei de andere , “dat we in deze wereld niet kunnen blijven.” “Maar ik wil hier niet weg,” zei de ene een beetje angstig. “Ik wil hier voor altijd blijven.” De ander zei: “Misschien is er wel een leven na de geboorte.” “Hoe kan dat nu? We zullen onze navelstreng verliezen en dan zullen we sterven. Bovendien hebben anderen voor ons deze moederschoot verlaten en niemand van hen is ooit teruggekomen om te zeggen dat er een leven is na de geboorte.”

De ene zei: “Maar er moet toch een moeder bestaan, hoe zouden wij anders in leven blijven?” “Heb jij onze moeder al eens gezien? vroeg de andere. “Waarschijnlijk leeft ze alleen maar in onze verbeelding.” Zo waren de laatste dagen in de moederschoot, zo vlak voor de geboorte vervult van angst. Tenslotte kwam het moment van de geboorte. En toen de tweeling hun ‘wereld’ verliet, openden ze hun ogen en zij huilden. Want wat ze zagen, overtrof hun stoutste dromen….!’

Uit het boek ‘De dag waarop mijn vader een Engel werd‘ van Marie-Claire van der Bruggen tevens de schrijfster van ‘Het Sprookje van de Dood‘. Beide boeken zijn echte aanraders die het mysterie van de dood op een mooie wijze proberen te verklaren.