09 mei De dood (deel 1)
Volgens mij komen we hier op aarde als ziel en hebben dan allemaal een verlangen. Een verlangen om iets te leren en onze passie te leven. Mijn verlangen is om mensen eraan te herinneren waar we vandaan komen en waar we naar toegaan.
[creativ_pullleft colour=”blue” colour_custom=”” text=”We are the universe expressing itself in a human body.”]
Dit maak ik mensen duidelijk door de goede vragen op het goede moment te stellen en af te stemmen op wat er nodig is. Zielsverbinding is het, waar ik goed in ben.
Figuurlijk ga ik met een groep waar ik (wat langer) mee mag werken naar de sauna. Ik doe als eerste de kleren uit en dan wordt de temperatuur dusdanig opgestookt dat het in de meeste gevallen voor de rest van de groep niet lekker voelt om de kleren aan te houden. Heel belangrijk hierbij is het aspect je veilig voelen (in de groep) want anders durf je jezelf niet bloot te geven (figuurlijk) en dat is nu juist de bedoeling zodat je je herinnert wie je echt bent.
Daarnaast heb ik iets met de dood. Als klein kind herinnerde ik me hoe het was om in de andere dimensie te zijn. Ik vergeleek het met Tinkerbel van Peter Pan. Dat je overal tegelijkertijd kon zijn, een soort van vliegen door het universum, er was geen beperking van ruimte en tijd. Als we, toen ik een klein meisje was, met de auto op vakantie naar Italië gingen dacht ik: “Wat duurt zo’n reis toch lang hier! Vroeger was ik er als ik er alleen al aan dacht.”
Wist je dat 86% van alle Nederlanders gelooft dat het leven hier op aarde een onderdeel is van een groter geheel? Daarvoor hoef je niet naar de kerk of een religie aan te hangen om dit te geloven. Je zou het een soort van dieper weten kunnen noemen. Heel opvallend is het, in mijn geval, dat er in mijn leven vaak mensen die revue passeren die ik bijvoorbeeld in tijden niet heb gezien en dan ongeneeslijk ziek blijken te zijn of kort daarna onverwachts sterven.
Op Saxion ben ik Studie Loopbaan Begeleider (SLB-er) en opvallend veel studenten verliezen hun vader of hun broer, als ze bij mij in de SLB-groep zitten. Aanvankelijk vond ik dit erg eng. Ik dacht: “Je kunt maar beter niet bij mij in de groep zitten want daar krijg je ellende van.” Nu heb ik er maar een draai aangegeven dat sommige dingen gewoon erg goed geregeld zijn (door het Universum) en dat juist ik de studenten die een dierbare verliezen erg goed kan begeleiden. Al voordat dit patroon zich duidelijk begon af te tekenen had ik een cursus rouwverwerking voor jongeren gevolgd bij Riet Fiddelaers en Sabine Noten. Doordat bij mij de sluier, om alles te vergeten vwb de andere dimensie, niet goed dicht zit, ben ik erg goed in staat om deze studenten te helpen en te begeleiden en soms mag ik zelfs boodschappen doorgeven van de overledenen.
Volgens mij moeten we als ziel heel wat keren terugkeren op aarde, om het avontuur dat we leven noemen, in een lichaam te ervaren. Er zijn theorieen dat een gemiddelde ziel minimaal 1000 levens nodig heeft om te groeien, pfff wel erg veel! Soms hoop ik dat ik niet meer terug hoef naar de aarde. Het leven kan soms zo pijnlijk en vermoeiend zijn, ha, ha ha! Ik denk dat we bijvoorbeeld een keer slachtoffer maar ook dader moeten zijn en dat we eens vroeg maar ook heel laat moeten sterven en dat we zowel een man als vrouw moeten zijn geweest en heel rijk en straat arm, enzovoorts. Van alles leer je immers en dat kun je dan bijtekenen in je ervaringen als ziel, hoe pijnlijk de ervaring tijdens het leven soms is, daar groei je door!
[creativ_pullleft colour=”blue” colour_custom=”” text=”Het lichaam is de dresscode hier op aarde”]
Het leven in een lichaam, dit is eigenlijk een soort van hogedruk-pakje, dat je nodig hebt om het avontuur dat leven heet hier op aarde te kunnen ervaren, is de optimale kans voor een ziel om te groeien. Het is hier op aarde een soort pretpark voor de ziel schrijft Rinze Terluin in zijn boek Happy Habits (zeer geschikt voor pubers). Het is de Efteling, Slagharen, Disneyland en Walibi tegelijk. Hier op aarde is er namelijk sprake van dualiteit (tegenstellingen) er is licht en donker, hoop en vrees, liefde en haat, eb en vloed, geluk en ongeluk, dag en nacht, warmte en kou, blijdschap en verdriet, vermoeidheid en bruisend van energie, noem maar op..
Je kunt immers alleen het een ervaren als je het ander ook gekend hebt. In de andere dimensie is, voor zover je daar iets zinnigs over kunt zeggen, die dualiteit er niet. Ik denk dit vanwege de verhalen die mensen met Bijna Dood Ervaringen (BDE’s) vertellen over de andere wereld. Een mooi boek dat ik hier onlangs over gelezen heb, is dat van Eben Alexander “Na dit leven (Proof of Heaven)”.
Hij is zelf neurochirurg en geloofde totaal niet in BDE’s. Totdat hij er zelf een krijgt tijdens een zeer heftige vorm van hersenvliesontsteking die eigenlijk in alle gevallen dodelijk is en waarbij zijn hersenen compleet plat lagen, tijdens zijn coma.
Als hij op wonderbaarlijke wijze ineens uit zijn coma ontwaakt, snapt hij in eerste instantie totaal niet wat hij heeft meegemaakt.
Pas later als zijn oudste zoon, die medicijnen studeert, hem adviseert alles wat hij zich langzaam weer herinnert op te schrijven, vallen de puzzelstukken voor hem op zijn plek. Tevens zeer de moeite waard is het interview met hem. Te bekijken via uitzending gemist van Schepper & Co. Indrukwekkend goed en prachtig gedaan hoe hij de andere wereld beschrijft. Dit is immers bijna onmogelijk het is zoiets als een holbewoner uitleggen wat internet is en hoe het werkt.
Eveneens is het boek van Anita Moorjani “Ik moest doodgaan om mezelf te genezen” een pracht beschrijving van een vrouw die totaal opgegeven was omdat ze een zeer ver gevorderd stadium van lymfeklier kanker had. De inzichten die zij krijgt bij haar BDE deelt ze met de wereld. Ze zegt wij zijn liefde en wij zijn geluk het enige dat wij moeten doen, is ons dat steeds weer herinneren. Wees niet zo streng voor jezelf door constant jezelf te “straffen” met je gedachten die ontstaan zijn uit angst. Jouw geluk is een geschenk voor de wereld het biedt anderen de mogelijkheid om ook te stralen en geluk en liefde te zijn.
Geen reactie's